Memperingati Ulang Tahun Kematian Sayyid Abul A’la Maududi

Salam Ramadhan…

Sayyid Abul Ala Maududi

Sayyid Abul A’la Maududi (25 September 1903 – 22 September 1979) merupakan salah seorang ulama abad ke-20 dan pengasas Jamaat-e-Islami (Parti Islam). Maulana Maududi merupakan seorang ahli falsafah, sasterawan, dan aktivis yang aktif dalam pergerakan dan perjuangan Islam di seluruh dunia. Maulana Maududi mendapat ilham daripada perjuangan Sayyid Qutb di Mesir iaitu Jamiat al-Ikhwan al-Muslimun. Sebagaimana Qutb, Maududi merupakan tokoh pembangunan dan perjuangan Islam seluruh dunia.

Maulana Maududi, lahir pada 3 Rejab, 1321 AH (25 September 1903 AD) di Aurangabad bandar Hyderabad (sekarang Maharashtra) negeri, India.

Beliau merupakan seorang sayyid, yang berketurunan Muhamad. Beliau seorang pemimpin spiritual bertaraf wali / Sufi. Bapa Maulana Maududi ialah Ahmad Hasan yang lahir pada 1855 AD, seorang peguam. Maulana Maududi anak bungsu dari 3 beradik lelaki.

Maulana Maududi mendapat pendidikan di Madrasah Furqaniyah, sebuah sekolah tinggi terkenal di Hyderabad yang dipanggil “Madrassah”, bukan sekolah Islam tradisional . Kemudian melanjutkan pelajaran di Darul Uloom di Hyderabad sekejap sahaja kerana bapanya sakit. Mahir berbahasa Arab, bahasa Farsi, bahasa Inggeris, dan bahasa ibunda Urdu.

Tahun 1918, ketika usia 15, mula bekerja sebagai wartawan dalam surat khabar berbahasa Urdu untuk menyara kehidupannya. Tahun 1920, menyandang jawatan editor surat khabar Taj, yang diterbitkan di bandar Jabalpore sekarang negeri Madhya Pradesh, India.

Tahun 1921, Maulana Maududi pindah ke Delhi bekerja sebagai editor surat khabar Muslim (1921-1923), dan kemudian editor al-Jam’iyat (1925-1928), yang diterbitkan oleh Jam’iyat-i ‘Ulama-i Hind, sebuah pertubuhan politik Deoband. Hasil kepimpinannya sebagai editor, al-Jam’iyatmenjadi surat khabar utama untuk orang Islam di Asia Selatan (India, Pakistan, Bangladesh, Sri Langka dan Maldive). Maulana Maududi terlibat membentuk Pergerakan Khilafah dan Tahrik-e Hijrat, iaitu Pertubuhan Asia Selatan yang menentang penjajahan kolonial British.

Beliau menggesa Muslim India berhijrah ke Afghanistan untuk mengelak pemerintahan British. Zaman itu, Maulana Maududi mula menterjemahkan buku berbahasa Arab dan bahasa Inggeris ke bahasa Urdu. Beliau juga telah menulis buku bertajuk al-Jihad fi al-Islam (”Jihad dalam Islam”) diterbit secara bersiri dengan nama al-Jam’iyat tahun 1927 dan dijilid sebagai buku tahun 1930. Al-Jihad fi al-Islam merupakan karya termasyhur beliau.

Tahun 1933, Maulana Maududi menjadi editor majalah bulanan Tarjuman al-Qur’an (”Tafsiran al Qur’an”). Bidang penulisan beliau ialah tentang Islam, konflik antara Islam dengan Imperialisme dan modenisasi. Beliau mengemukakan penyelesaian Islam dan Islam ada jawapan bagi setiap permasalahan masyarakat Islam yang dijajah.

Bersama dengan ahli filasuf dan ulama Muhammad Iqbal, Maulana Maududi mengasaskan pusat pendidikan Darul-Islam di bandar Pathankot di wilayah Punjab. Matlamat pusat pendidikan ini ialah melahirkan pelajar yang mempunyai falsafah politik Islam. Maulana Maududi mengkritik habis konsep-konsep Barat seperti nationalisme, pluralisme and feminisme di mana semua idea ini adalah alat Barat untuk menjajah umat Islam.

Beliau mencadangkan dunia Islam berdikari, jihad (”berjuang”) sehingga berjaya menegakkan negara Islam yang syumul. Maududi telah menterjemah dan mentafsir Qur’an kebahasa Urdu dan menulis banyak artikel berkenaan udang-undang Islam dan kebudayaan masyarakat Islam.

Politik

Tahun 1941, Maulana Maududi mengasaskan pertubuhan Jamaat-e-Islami untuk mengembangkan Islam sebagai satu cara hidup di Asia Selatan.Beliau terpilih sebagai Presiden Jamaat dan sekali lagi terpilih sehingga 1972 dan bersara dengan alasan kesihatan.

Maududi tidak menyokong idea penubuhan negara Pakistan sebuah negara Islam yang terpisah daripada India. Tapi selepas Pakistan merdeka 1947 dari India, Maulana Maududi berhijrah ke Pakistan. Beliau mula membina negara dan masyarakat Islam yang ideal sebagaimana wawasannya dahulu. Beliau tidak senang dengan dasar sekular dan mahu pemimpin Pakistan yang komited Islamik.

Maka Maulana Maududi ditahan dan dipenjarakan berikutan ucapan dan tulisannya yang mahukan Islam tulen. Tahun 1953, risalah Maulana Maududi disebarkan yang mengkritik Ahmadiah sebagai tidak Islamik. Akhirnya menimbulkan rusuhan dan tunjuk perasaan di Pakistan.

Mahkamah tentera menjatuhi hukuman mati ke atas beliau. Beliau enggan merayu dan rela menerima ketentuan daripada Allah.Sebaliknya merayu dibebaskan berucap. Namun kemudian kerajaan tentera tidak melaksanakan hukuman mati ke atas beliau.

Maulana Maududi mahu melaksanakan dasar-dasar Islam yang syumul, Islam sebagai cara hidup dan menolak cara hidup Barat. Islam adalah satu agama lengkap untuk umat Islam. Umat Islam mestilah menjadikan al Quran sebagai rujukan dan mengikut semua aspek kehidupan Nabi Muhamad.

Konsep ini merupakan alasan utama beliau menentang perpisahan Pakistan daripada India. Baginya Islam boleh hidup, berkembang dan berkreasi di mana sahaja.

Maulana Maududi mentafsir agama sebagai satu cara hidup dan ruang lingkup yang sempurna untuk semua aktiviti manusia. Tiada pemisahan antara dunia dan akhirat, antara orang Islam dengan bukan Islam.Beliau menentang konsep agama adalah milik peribadi, satu dasar sekular.Baginya agama adalah refleksi daripada masyarakat. Beliau mahu undang-undang Syariah dilaksanakan bagi semua rakyat, menggantikan undang-undang sivil yang tidak Islamik dan melaksanakan undang-undang jenayah hudud.

Maulana Maududi mengembara pada 1956 dan 1974 untuk mengembangkan Islam ke seluruh dunia. Ucapan inspirasi beliau tersebar ke seluruh dunia Islam seperti di Cairo, Damascus, Amman, Mekah, Madinah, Jeddah, Kuwait, Rabat, Istanbul, London, New York, Toronto dan banyak negara lain. Beliau mengerjakan haji dan membuat penyelidikan di Saudi Arabia, Jordan (termasuk Jerusalem), Syria dan Mesir antara 1959-1960 dan menggesa al Quran diangkat sebagai panduan utama.

Pada 22 September 1979, Maulana Maududi meninggal dunia pada usia 76 tahun di Buffalo, New York. Jenazahnya dikebumikan di Buffalo, tapi batu nisan peringatan dibina di (Ichra) di Lahore oleh pengikut setianya.

Falsafah

• Maulana Maududi menerima konsep yang dibawa oleh Shah Waliullah bahawa Islam adalah agama yang lengkap dan sempurna, dan merupakan agama tamadun yang universal. Ini adalah asas perbezaan antara Islam dengan Jahiliah.
• Beliau menyatakan umat Islam hendaklah berjihad sebagai satu strategi pembangunan umat.
• Maulana Maududi mahu konsep perpaduan ummah dan Islam satu cara hidup difahami benar-benar. Al Quran dan Sunnah hendaklah dipatuhi dan dilaksanakan 100%.
• Baginya, dalam sejarah Islam, tidak semua perjuangan dimenangi oleh Islam. Tetapi jika umat Islam mengamalkan Islam, kemenangan adalah pasti.

Pencapaian

Maulana Maududi menulis lebih 120 buah buku dan risalah dan lebih 1000 ucapan (700 ucapan telah dirakam dan disebarkan). Tumpuannya ialah (Tafsir), etika, kajian sosial dan permasalahan perjuangan Islam. Karya termasyhur beliau dalam bahasa Urdu ialah analisis terhadap, Tafhim al-Quran (“Ke arah Memamahi Qur’an”), mengambil masa 30 tahun untuk siap. Tafhim al-Qur’an telah diterjemah kebahasa Arab, English, bahasa Turki, bahasa Farsi, Hindi, bahasa Perancis, bahasa Jerman, Swahili, bahasa Tamil, bahasa Bengali, Malayalam dan Kannada.

Perspektif Orang Syiah

Secara umum masyarakat Syiah menerima pandangan Maududi yang berlatar belakang mazhab Sunnah secara positif. Pandangan politik dan teologi Maududi sealiran dengan politik dan teologi Syiah. Apa yang penting adalah perpaduan ummah. Maududi menentang ajaran Qadiani. Aliran Ibn Taimiyah sebuah gerakan Sunnah tradisional adalah bertentang dengan teologi Syiah.

Kritikan

• Maududi merupakan tokoh kontroversi. Golongan sekular dan Islam massa mengkritik beliau. Ramai ulama yang terlibat dalam penubuhan Jamaat menentang balik dasar dan gaya kepimpinan beliau. Antaranya ialah aliran Barelwi dan Deobandi.
• Aliran Barelvi yang dipimpin oleh Shaikh al-Islam Sayyid Muhammad Madani Ashrafi mendakwa Maududi tidak memahami terminologi tradisional Islam.
• Aliran Deoband yang dipimpin oleh Shaikh Muhammad Zakariyya Kandhalwi yang menghasilkan Jamaah Tabligh. Buku tulisan Kandhalwi ialah “Fitna-e Mawdudiyyat” mengkritik dan bertentangan dengan falsafah Maududi.
• Golongan muslim sekular membidas teori politik Maududi yang berakar daripada Sayyid Qutb di Mesir. Ia menyerupai Stalin atau Mussolini berbanding dengan Quran dan Hadith. Negara Islam Madinah yang majoritinya Islam pada abad ke-7 adalah amat berlainan sama sekali dengan realiti hari ini.
• Maulana Abul Ala Maudoodi selaku Amir (Ketua) Jamaati Islami, adalah hasil pendidikan teologinya pada tahun 1927. Itu adalah berdasarkan pendidikan dan stail Urdu. Kritikan Maududi terhadap ulama sekolah Deoband dan Lucknow — memaparkan kelemahan ketara beliau dalam disiplin teologi. Beliau mengkritik Jamiyat Ulamai Hind berkaitan dengan teori Nasionalime, telah meletakkan umat Islam dalam bahaya. Ini akan menyebabkan umat Islam bermusuhan dengan Hinduisme dan Muhammad Ali Jinnah seorang Muslim nasionalis.